Türkiye’de devlet, öteden beri onu kontrol edenler için geçim ve zenginlik kaynağı olagelmiştir. İlginç olan, son yıllarda bunun tamamen devletten geçinme ve (kendi tabanını) geçindirme derecesine varmış olmasıdır.
Üç-beş kişilik küçük bir arkadaş grubu bile pekâlâ "yasadışı örgüt" olarak yaftalanabilirdi!
Bugün hâlâ insanların ezici çoğunluğu, üreticiler ve tüketiciler olarak bizim kendi işimizi otorite azmanı memurların bizden daha iyi bildiklerine inanıyor.
Türkiye toplumu ‘’iyi’’ ve ‘’doğru’’ olan hemen hemen her şeyi ‘’Devlet’’e bağlar, dolayısıyla ‘’Devletin bekâsı’’ sokaktaki vatandaş için de en temel meseledir.
Kanıksama psikolojisi maalesef büyük ölçüde muhalefeti de etkisi altına almıştır.
Bu diyarda bağnazlık veya kesin inançlılık kısmî veya arızî bir durum değil, olağan bir resmî tutumdur.
Barışın yolu diye bir şey yoktur, barış yolun kendisidir.
Hükmet-i hükûmet açısından devletle ilgili temel sorun onun güvenlik ve bekâsının her ne pahasına olursa olsun garanti edilmesidir. Mesele şu ki, devletler doğaları gereği kendi güvenlik ve bekalarıyla ilgili olarak
Bugün Rusya’da mülkiyet haklarından, basın özgürlüğünden, kamu yararını gözeten bir adalet sisteminden bahsetmek mümkün değil. Tıpkı yakın dostu olan diğer otoriter liderlerin ülkelerinde olduğu gibi... Zaten çoğunun hem akıl hocası
Medeniyeti savunmak adına özgürlüğünden vazgeçmek isteyenler, savunduklarını iddia ettikleri mirası anlamıyorlar. Bu miras, bireyi özgürleştirmek ve devletin gücünü sınırlamak için yüzyıllarca süren bir mücadelenin birikimidir.
