Bu araştırmada Türkiye’de “hukukun üstünlüğü” sorunu, referansı günümüz Batı demokrasilerinin dayandıkları liberal “anayasal-demokratik” rejim modeli olan yaklaşım açısından ele alınacaktır. Anayasal-demokratik rejim modeli, halkın iradesini yönetime katmak ile keyfî iktidarı sınırlamak ideallerini birleştirmeye çalışır ve böylece demokratik çoğunluğu da anayasa ve hukukla bağlamayı öngörür. Dolayısıyla, yönetimde keyfiliği önlemeyi ve herkese hukuk güvenliği sağlamayı amaçlayan hukukun üstünlüğü bu model açısından vazgeçilmez öneme sahip olan bir siyasî idealdir. Bu arada belirtmek gerekir ki, hukukun üstünlüğü kişilerin hak ve özgürlüklerinin güvencesi olduğu kadar, toplumsal barışın (veya, barışçı bir toplumsal düzenin) da kurucu unsurudur.
Hukukun Üstünlüğü ve Türkiye
“Medenî” bir toplumsal-siyasal örgütlenmenin temel sütunlarından birinin “hukukun üstünlüğü” olması nedeniyle, Türkiye, sadece söz konusu temel iddiasıyla tutarlı olmak için değil, kendi içinde medenî-insanî bir düzen kurabilmek için de hukukun üstünlüğünün ilkesel ve kurumsal gereklerine uymak zorundadır.
Shares:
1946 seçimlerinden bugüne tek bir farkla: Seçmenin iradesine, özellikle İstanbul’da “Hiçbir şey olmasa bile kesinlikle bir şeyler oldu…” diyen siyasi iktidarın öncülüğünde İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığında kazananın kim olduğuna dair
"Türkiye'de Yapısal Reformlar" projesi kapsamında belirlediğimiz reform alanlarından biri olan "Yasama" konusunda Prof. Dr. Ömer Faruk Gençkaya tarafından hazırlanan "Kaliteli Bir Yasamanın ve Etkili Bir Yasanın Aracı Olarak Yasama Sonrası
Türkiye’nin dünyadaki tüm hukuk devleti ve yönetişim endekslerinde gerilemesi, hukuk ve idari alanlarda kurumsal/yapısal bir erozyon gerçekleştiği ve Türkiye’nin ivedilikle reforma tabi tutulması gerektiği düşüncesini ortaya çıkarmıştır. Bu düşünce çerçevesinde