Bu çalışmada esas alınan yaklaşım, Türkiye’nin bugün karşı karşıya olduğu temel sorunun, her ne kadar önemli olsa da, hükûmet sistemi değişikliğinden ibaret olmadığı ve bu meselenin bir bütün olarak siyasî rejimi oluşturan diğer unsurlarla birlikte düşünülmesi gerektiğidir. Esasen, işaret ettiğimiz gibi, Türkiye’nin hâlihazırdaki sistemini karakterize eden 2017 Anayasa değişikliği, cumhurbaşkanının halk tarafından seçilmesi yönünde 2007 yılında yapılan değişiklikten farklı olarak, hükûmet sistemiyle ilgili bir değişiklikten ibaret değildir. Gerçekten de aşağı yukarı 2013’ten itibaren AKP liderliğine hâkim olan siyasî anlayışın ve onunla uyumlu uygulamanın mantıkî bir sonucu olan 2017 Anayasa revizyonunun Türkiye’ye yaşattığı şey, farklı bir hükûmet sistemine geçilmesinden fazla bir şeydir. Aslında, bu yolla bir rejim değişikliği gerçekleştirilmiş ve en iyimser tanımla, yarı-otoriter (seçimli-otoriter veya rekabetçi-otoriter) bir rejime geçilmiş bulunulmaktadır. Başka bir ifadeyle, AKP iktidarının “cumhurbaşkanlığı hükûmet sistemi” adı altında gerçekleştirdiği dönüşüm gerçekte “demokrasiden kaçış”tır.
Her ekonomideki temel sorun kıt olan üretici kaynakların etkin dağılımının sağlanmasıdır. Kaynakların etkin dağıldığı bir ekonomide hem refahın belirli bir dönemde maksimum seviye ulaşması hem de zaman içinde istikrarlı biçimde
Ekonomi denince aklımıza ilk gelen kavramlardan biri paradır. Aslında ekonomik aktivite insanlık tarihi kadar eski olmasına rağmen, paranın iktisadi aktiviteye dahil edilmesi göreli olarak yenidir. İnsanlar binlerce yıl kendi ürettiklerini
Özgürlük Araştırmaları Derneği olarak 2020 yılının son aylarında başlattığımız Türkiye’de hukukun üstünlüğünün temellerini güçlendirmeyi amaçlayan “Çevrimiçi Hukuk Devleti Akademisi Projesi” kapsamında Doç. Dr. Ali Rıza Çoban tarafından hazırlanan “Türkiye’de Hukuk