“Medenî” bir toplumsal-siyasal örgütlenmenin temel sütunlarından birinin “hukukun üstünlüğü” olması nedeniyle, Türkiye, sadece söz konusu temel iddiasıyla tutarlı olmak için değil, kendi içinde medenî-insanî bir düzen kurabilmek için de hukukun üstünlüğünün ilkesel ve kurumsal gereklerine uymak zorundadır.

Bu çalışmanın amacı, 7 Haziran 2015 genel seçimleriyle beraber, Adalet ve Kalkınma Partisi’nin 13 yıl süren tek parti iktidarının son bulduğu ve yeni bir siyasal bağlamın ortaya çıktığı düşünüldüğünde, basın özgürlüğü tartışmalarını tekrar ele almak ve siyasetin müstakbel aktörlerine ve kamuoyuna liberal bir çerçeve sunmaktır.

Türkiye parti sistemindeki oynaklıkla ilgili yapılan çalışmalarda Batı Avrupa demokrasileriyle karşılaştırıldığında oynaklığın daha yüksek olması dikkate değerdir. Bunun temel nedeni partilerin dışsal etkenlerle kurumsallaşamamalarıdır

Özel mülkiyet sadece piyasaya hayat vermez, aynı zamanda demokrasinin varlığı için önemli olan muhalefet hakkını da mümkün kılar.

2015 seçimlerinde siyasi partilerin seçim vaatlerinin liberal değerlerle uyumu incelenmektedir.

AKP önerisindeki başkanlık sisteminin, ABD’deki demokratik başkanlık sistemiyle hiçbir benzerliği yoktur.