Başkanlıkla yönetilen “Latin Amerika ülkelerinin hemen hepsinde demokratik süreçler, ya askerî darbeler ya da Juan Peron, Alberto Fujimori, Hugo Chavez gibi liderlerin popülist otoriter yönetimleriyle kesintiye uğramıştır.

2013 yılından bu yana, basın özgürlüğü konusu Türkiye’nin kötüye giden demokratikleşme performansının en önemli göstergelerinden birisi oldu.

Yüksek öğrenime katılımın bir yatırım olduğu ve bu yatırımın en temel finansörünün Türkiye’de vergi verenler olduğu düşünüldüğünde, mevcut politikanın maliyetinin bir hayli yüksek olması kamu politikası açısından ciddi bir endişe teşkil etmektedir.

Büyüme oranı ile iktisadi özgürlükler ve uluslararası ticaret serbestisi arasındaki ilişki dikkate alındığında, politika yapıcılarının indeks kapsamında yer alan değişkenler veya bu değişkenleri doğrudan veya dolaylı olarak etkileyen diğer politika unsularına ilişkin alacakları kararların bireysel refah açısından önemli sonuçlar doğuracağı aşikardır.

Seçim sisteminde özellikle yüzde 10’luk ulusal baraj uygulamasının varlığı büyük partiler lehine işlerken, 1982 Anayasası ve seçim kanununda ifadesini bulan temsilde adalet ilkesi ve bu çerçevede siyasal özgürlük prensibi zedelenmiştir.

15 Temmuz darbesi, o güne dek “cemaat tehlikesi”ni görememiş ya da en azından bunun boyutunu kestirememiş liberaller için (ki kendimi ikinci kategoriye koyuyorum) bir öz eleştiri ve bir “yeniden durum değerlendirmesi” sebebi olmalıdır.